Czy to już guilty pleasure? Recenzja serialu Prawdziwe Kłamstwa

Uwaga: Rzeczona recenzja została napisana bez znajomości wzorca filmowego, o którego istnieniu dowiedziałem się po fakcie, więc tekst nie będzie zawierał odniesień i porównań.

Czy zdarza się wam trafić na serial, którego oglądanie, pomimo że nie jest dobry, z jakiegoś powodu kontynuujecie i daje wam on dużo radości? Zapewne. Podejrzewam, że każdy na świecie doświadczył tak zwanego guilty pleasure. Tylko nie mogę wprost powiedzieć, że właśnie ten przypadek dotyczy poniższej produkcji, bo nie jest aż tak źle (przynajmniej moim zdaniem, gdyż internetowe opinie nie są konsekwentne, o czym wspomnę później).

Prawdziwe Kłamstwa opowiadają historię rodziny Taskerów, której głowa – Harry – jest tajnym agentem i skrywa ten sekret przed domownikami, przynajmniej do czasu. Próba prowadzenia normalnego życia poza nietypową pracą nie jest tradycyjną ścieżką, a co za tym idzie, rodzi komplikacje związane z zachowaniem tajemnicy. Poznajemy protagonistę niedługo przed momentem, który musiał się wydarzyć, czyli odkryciem jego sekretu przez żonę Helen. Zwykle w tego typu produkcjach taka postać staje się celem, który wymaga ochrony i ratunku. Bynajmniej, nie tym razem. Zamieszana w intrygę z udziałem męża Helen zaimponowawszy umiejętnościami jego przełożonym, zostaje przyjęta na stażystkę i, po przejściu wstępnego treningu, włączona w działania zespołu. Tak oto rozpoczyna się fabuła serialu proceduralnego w oparciu o model „misja tygodnia”, choć w tle przewija się wielowątkowa intryga. Niestety wiemy już, że nie doczekamy się dalszych przygód rodziny Taskerów, bo stacja nie zamówiła kolejnego sezonu. Zostało otwarte okienko na kontynuację, nawet całkiem spore, ale spójność przedstawionej dotąd treści ładnie domyka całość.

 Jak już wspomniałem, każdy odcinek to inne zadanie dla grupy agentów. Akcji jest mnóstwo – ciągłe strzały, wybuchy i pościgi przeplatają się z prostą, aczkolwiek wciągającą problematyką wspólnej pracy z drugą połówką. Dawni przyjaciele, którzy zeszli na złą drogę, próby ukrywania sprawy przed dziećmi czy zazdrość o dawne kontakty współmałżonka, to tylko kilka z wątków, które serwuje nam scenariusz. Świetnie balansuje on napięciem wynikającym z dramatyzmu sytuacji częstymi wtrąceniami humorystycznymi. Niestety nie brakuje tu również scen wywołujących uśmiech politowania.

W obsadzie nie uświadczymy znanych nazwisk, po których usłyszeniu od razu chce się rozpocząć seans, ale obsada absolutnie nie składa się z nieznanych aktorów. Praktycznie każdy członek ekipy wywołuje reakcję z kategorii: „Hej, widziałem ją/go w …”. Fajnie zobaczyć w większej roli zwykle drugoplanowe twarze, a wśród nich pojawiają się między innymi Steve Howey (Shameless), Ginger Gonzaga (She-Hulk), Omar Benson Miller (CSI/Gracze), a także Erica Hernandez, Mike O’Gorman, Annabella Didion i Lucas Jaye.

Tak jak wspomniałem na początku, internet dostarcza niekonsekwentnych opinii. Na IMDb ocena całej produkcji plasuje się na poziomie 5.2/10 przy 5000 ocen. Jednak gdy zagłębić się w punktację poszczególnych odcinków, to mieszczą się one w skali 6.5/7.8, dając końcową średnią w zaokrągleniu równą 7.0. Ja przychylę się do tej drugiej wartości, bo osobiście uważam, że to idealny przykład serialu z kategorii 7 na 10. Nie było to nic wybitnego, ale zarazem dało mi dużo zabawy i lekkości podczas seansu. Podejrzewam, że negatywne opinie mogą wynikać z faktu, że najsłabszy jest początek, ale z czasem robi się coraz lepiej. Jeśli przejdziecie przez wstępne zażenowanie, dostaniecie coś, co powinno zapewnić sporo radości. Ja zachęcam do sprawdzenia.