Ja bym jednak chciał kolor. Recenzja komiksu Deadpool: Czerń, biel i krew

Cała seria Czerń, biel i krew, która o dziwo nie jest reklamą mebli, chyba od samego początku czekała na Deadpoola. Wiadomo, gość ma czerwono-czarny kubraczek i pod względem poczucia humoru jest totalnie bia… no dobra, nie powiem tego do końca. Nie ulega jednak wątpliwości, że medialny hype na Wade’a Wilsona troszeczkę osłabł. To czas, kiedy powoli możemy liczyć na nieco lepsze historie z udziałem pyskatego najemnika. Może Marvel, już mniej zmotywowany pieniędzmi do uskuteczniania bezpiecznej powtarzalności, spróbuje czegoś nowego z tą postacią? Całkiem prawdopodobne, ale ten czas jeszcze nie nadszedł.

Deadpool. Czerń, biel i krew to kolejny zbiór z ograniczonej kolorystycznie serii. Tym razem trafiło na Regenerującego Degenerata, który na przestrzeni dwunastu historii będzie mordował osoby i wędrował w miejsca. Jakie osoby i miejsca? Nie do końca pamiętam. Taktycznie zrobiłem sobie dwa tygodnie przerwy między lekturą i tym szczytowym przykładem grafomanii, który macie właśnie niewątpliwą przyjemność czytać. Przez ten czas spomiędzy zwojów mózgowych nie wypadło mi jedynie pięć z zebranych w albumie opowieści, więc najpierw o nich. Pięć to i tak cholernie dużo jak na antologię superhero tego typu.

Dawno już doszedłem do wniosku, że w przypadku Deadpoola dobre mogą być historie jedynie tak odległe od normalności jak żarcie żółtego sera z dżemorem albo drugi biegun, komediodramaty w stylu norweskim. Na narobienie podstaw do gagu, którego zwieńczeniem byłoby coś tak poważnego jak seppuku, naznaczone emocjonalnie morderstwo albo scena z głównym bohaterem stojącym w deszczu jest jednak zbyt mało miejsca, więc tutaj dominuje ta pierwsza kategoria. Tym sposobem laury fajowości zdobywają ode mnie fragmenty napisane przez Stana Sakai (bo to Stan Sakai, bruh, proste i bystre), Michaela Allreda (bo to Allred, ponownie, klawe absurdy) i Daniela Warrena Johnsona, bo to… no sami już wiecie. Ten ostatni jednak chyba faktycznie potraktował sprawę najpoważniej i poleciał w stosunkowo prostą metafikcję z cyklu tych robiących ciepło w serduszko. Poza nimi całkiem niezłe były wątki napisane przez Davida i Marię Laphamów (Wade w swoim stylu sprawia tu kłopoty kontrolującemu go Killgrave’owi) i Jamesa Stokoe, choć w tym ostatnim Deadpool w Rosji chwilami zbyt mocno starał się być zabawny.

Cała reszta to mniej więcej to samo, co na przestrzeni ostatnich lat dostawaliśmy we wszystkich fabułach z najbardziej wymęczonym popkulturowo najemnikiem świata. Przypadkowa akcja i wymuszony humor, który polega na pusczaniu oka do czytelnika z taką częstotliwością, że albo jest to już zupełnie niezauważalne, albo wygląda jak wyjątkowo upierdliwy tik nerwowy. W tej słabszej części też zdarzają się przebłyski, relacja Wade’a z młodziutką Badger jest urocza a większość albumu ma przyjemny, zinowy charakter. Trudno jednak ukryć, że ostatecznie nie jest to produkt tak wyjątkowy, jak mogłoby to sugerować założenie bichromatycznej serii. To typowy Deadpool, ino kolorów ma mniej.

Problem jest tym bardziej widoczny, gdy zdamy sobie sprawę, jak mało wartości dodanej stanowi takie ograniczenie rysunków w warstwie graficznej. To nie jest Sin City. Jest tu niby od groma naprawdę kapitalnych ilustracji. Whilce Portacio zaserwował nam powrót do kanciastych, brutalnych lat 90. w stylu klasycznych komiksów z Lobo. D.W. Johnson zrobił to, co potrafi najlepiej, czyli kompletną dominację wyrazistego cartoonu nad realizmem i powagą. Stan Sakai to, jak już mówiłem, Stan Sakai, więc wiecie, czego się spodziewać. Allred też jak zwykle cudnie jest wyjątkowy graficznie. Co z tego, skoro większość tego albumu wyglądałaby lepiej w pełnym kolorze? Ograniczenie palety to gimmick, który nie wyszedł na dobrze większości z tych rysunków. Wyjątkiem są chyba jedynie dwie historie – lekko mangowy wizualnie i niesamowicie dynamiczny wałek rysowany przez Takashiego Okazaki (drugi mangowy fragment to padaka) i wydłubana przez Martina Coccolo Wisienka z czerwienią nałożoną przez Mattię Iacono. To paradoksalnie jedyna część tomu, w której Mordziaty Mordulec nie nosi swego karmazynowego stroju. Nie poszli na łatwiznę i wyszło doskonale.

Deadpool. Czerń, biel i krew to koniec końców głównie ogromną motywacja do ciągłego powtarzania „ale“ podczas rekomendacji. Dobra propozycja dla miłośników tej postaci przyzwyczajonych do stęchłego nieco humoru, ale absolutnie nic nowego. Zbiór w większości świetnych ilustracji, ale mocno ograniczony przez tytułowe założenie serii. Deadpool w wydaniu prostszym, bardziej urokliwym komiksowo, ale wciąż jedną nogą stojący mocno w ubitej sztampie przyzwyczajeń. Zdecydowanie można trafić w trykociarstwie gorzej, ale i lepiej nie będzie trudno. Z czystym sercem polecę jedynie komplecistom sklejki marki Black Red White i maniakom, którzy mają przynajmniej dwie figurki Wade’a Wilsona. Ja mam cztery.