To o czym właściwie jest ta opowieść? Recenzja serialu Freud

Tytułowe pytanie z pewnością nie raz zadawali sobie twórcy, bo najwyraźniej sami pogubili się w trakcie kręcenia. Jeśli macie ochotę na kryminał (jak zresztą określany jest ten serial), to się mocno rozczarujecie. A jeśli szukacie informacji o życiu Freuda, to na pewno ich nie znajdziecie. Czego zatem można się spodziewać?

Przede wszystkim dużo okultyzmu. Bardzo szybko zaczęto zabawiać publiczność obecnością zjawisk paranormalnych, po tym jak cała kryminalna intryga została wyjaśniona już na początku serialu. Jest to o tyle słabe, że produkcja miała być kryminałem, więc nie tego oczekiwałam.

Powszechnie wiadomo, że nie da się rozmawiać o Freudzie, jednocześnie pomijając temat psychoanalizy. Muszę przyznać, że dość wiarygodnie ukazano młodego Zygmunta, starającego się przekonać kolegów po fachu do swojego nowego wynalazku. Jednak znacznie obszerniej poruszona została kwestia hipnozy, przedstawionej jako metoda leczenia, ale przede wszystkim – przerażające narzędzie manipulacji. To pod jej wpływem ludzie byli w stanie mordować bliskich czy popełniać samobójstwa.

Z każdym kolejnym odcinkiem serial robi się coraz bardziej brutalny, by pod koniec epatować nas dosłownie lejącą się strumieniami krwią. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby tylko twórcy robili to w pełni świadomie i z rozmysłem. Niestety odnoszę wrażenie, że dantejskie sceny posłużyły za tani wypychacz ostatnich odcinków serialu, w którym źle rozplanowano fabułę. Zamiast rozciągnąć bardziej wątek kryminalny, ucięto go na początku, a potem nie wiadomo było, co kręcić dalej. Dlatego sięgnięto po sceny przemocy, rozpaczliwie próbując przyciągnąć widownię. Taki zabieg w moim odczuciu bardzo kiepsko świadczy o twórcach.

Mocną stroną produkcji są natomiast kostiumy, scenografia, ścieżka dźwiękowa oraz dobór aktorów. Świetnie wypadły zwłaszcza trzy postacie drugoplanowe: Georg Friedrich (jako Alfred Kiss), Anja Kling (jako Sophia von Szápáry) i Philipp Hochmair (jako Viktor von Szápáry).

Na koniec chcę jeszcze poruszyć kwestię wykorzystania legendy Freuda jako magnesu mającego przyciągnąć widzów. W rzeczywistości jego postać nie jest wcale niezbędna do opowiedzenia całej tej historii. Równie dobrze mógłby go zastąpić jakikolwiek inny psycholog czy psychiatra, a nawet osoba w ogóle niezwiązana z tą dziedziną nauki. Jeśli jego nazwisko będzie dalej wykorzystywane w ten sposób, to niedługo doczekamy się takich tytułów jak Freud i kosmici lub Zygmunt kontra zombie.