Recenzja książki Po drugiej stronie różdżki

Po drugiej stronie różdżki to obraz próby połączenia mugolskiego życia z życiem czarodzieja. Poznajemy ekranowego Draco Malfoya jako zwyczajnego człowieka, choć jego dzieciństwo do zwyczajnych nie należało. Mimo to Tom Felton próbował być przeciętnym nastolatkiem. Jako postaci drugoplanowej było mu z tym łatwiej niż Emmie, Danielowi czy Rupertowi. Jednak po zakończeniu serii nie było już tak lekko wkroczyć w dorosłość. 

Ta książka to obowiązkowa pozycja dla fanów Harry’ego Pottera. Na pewno dla wielu starszych potterhead, dorastających na tej serii, będzie to sentymentalna osobista podróż. Oczywiście znajdziemy w niej wiele anegdotek związanych z serią o czarodziejach, w końcu była to ogromna część życia Toma. Na wszelki wypadek wspomnę, że znajdziemy w niej spoilery, ale czy w obecnych czasach ktoś jeszcze nie wie, jak się kończy Harry Potter? Nawet jeśli nie jest się miłośnikiem tego uniwersum, polecam sięgnąć po tę lekturę jako ciekawostkę. Ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu jest w niej spora dawka życiowej mądrości i refleksji. 

O ile sama jestem fanką serii, to nigdy nie byłam zafascynowana Draco czy jego odtwórcą. Właściwie nigdy nie interesowałam się za bardzo prywatnym życiem aktorów. Moja wiedza ograniczała się kiedyś do magazynów „Bravo” (ach, ta klasyka gatunku!), a w czasach łatwego dostępu do informacji nie ciągnęło mnie do szukania plotek, zaś sami aktorzy nie posiadali mediów społecznościowych. 

Odtwórcą Draco zainteresowałam się bardziej, kiedy obejrzałam film dokumentalny Tom Felton poznaje psychofanów, który zresztą z całego serca polecam! Właśnie wtedy ujęło mnie to, jak otwartym na innych i dobrym człowiekiem jest Tom, i mogę powiedzieć, że był to pierwszy raz, kiedy poczułam do niego prawdziwą sympatię i sporadycznie zaczęłam zaglądać na jego media społecznościowe. U każdego twórcy doceniam pozytywne podejście do wielbicieli, a Felton ma dla nich cierpliwość, wyrozumiałość i zrozumienie, dzięki czemu nawiązuje z nimi niesamowity kontakt. Nie zamierza odcinać się od serii, która dała mu rozpoznawalność, i wciąż zdarza mu się wcielać dla żartu w rolę Ślizgona. 

Po drugiej stronie różdżki odsłania przed nami kulisy pracy na planie filmowym, nie tylko nad potterową serią, gdyż nie był to debiut Feltona. Poznajemy nieco bliżej oblicze Alana Rickmana, dame Maggie Smith, Michaela Gambona czy Roberta Coltrane’a oraz innych wspaniałych artystów. Tom przedstawia czytelnikom swoją rodzinę i opowiada, jaki wpływ mieli na niego starsi bracia. 

Przede wszystkim uzmysławiamy sobie, jak trudne może być wczesne rozpoczęcie kariery i walka o to, by nie stracić radości z dzieciństwa, a także, że jeszcze większym wyzwaniem może okazać się wkraczanie w dorosłość, zwłaszcza gdy wcześniej ktoś zawsze za nas planował każdą godzinę naszego życia. 

Mały Felton czasem niewiele różnił się od swojego filmowego bohatera. Wspomnienia opisuje bardzo szczerze. Dzieli się z czytelnikami swoimi wpadkami i żenującymi momentami w specyficzny dla siebie, humorystyczny i pełen dystansu sposób. Taki już jest, co tylko potwierdza w przedmowie jego przyjaciółka Emma Watson. Swoją drogą poznajemy też ich pierwsze spotkanie, które nie było zbyt przyjazne. To ciekawe, jak rozwinęła się ich relacja. Więź, jaka obecnie ich łączy, jest godna pozazdroszczenia. 

Tom ma do przekazania znacznie więcej niż tylko ciekawostki z planu. Widać to szczególnie w ostatnich rozdziałach, które mnie zaskoczyły. Zwierza się ze swoich problemów, odwyku, przewartościowania życia. Mogłoby się wydawać, że miał wszystko – pieniądze i popularność, o jakiej niejeden mógłby marzyć. Jednak, jak to często bywa, pieniądze szczęścia nie dają. Oczywiście komuś, kto ma ich pod dostatkiem, znacznie łatwiej zacząć od nowa. Jednak droga, którą trzeba przejść, by odbić się od dna, jest bardzo bolesna, bez względu na stan konta bankowego. Często w trudnej sytuacji zdajemy sobie sprawę, że od pieniędzy ważniejsi są ludzie, którzy nas otaczają. No i odrobina świętego spokoju. 

Nie wiem, czy po tej lekturze (oraz wyżej wspomnianym filmie) można Toma nie polubić. Z wiekiem stał się on mniej podobny do Draco, choć ewidentnie wciąż widać u niego miłość do tej roli oraz obsesję na punkcie Slytherinu, co często pokazuje w publikowanych na swoich kontach treściach. Niektórzy uznają to za urocze, inni za żałosne trzymanie się przeszłości. Harry Potter przez lata był częścią jego codzienności i w pewien sposób go ukształtował, a już na pewno bardzo wpłynął na jego życie. Pozytywnie, jak i negatywnie. Nie powiedziałabym, że jest to kurczowe trzymanie się przeszłości, próba utrzymania się na topie dzięki czemuś, co dało mu sławę, bo z treści autobiografii możemy się dowiedzieć, że Tom do wielkiej sławy wcale nie dąży. A że został mu sentyment do czegoś, co odegrało w jego życiu tak istotną rolę? Cóż. Są nas miliony. 

Po drugiej stronie różdżki nie jest klasyczną autobiografią pełną suchych faktów, dat, prób moralizowania, wytłumaczenia się. Książka składa się z krótkich rozdziałów, a każdy porusza jakiś konkretny temat czy wspomnienie. Felton czasem przeskakuje w czasie, ale ma to swój cel. Bonusem jest kilka stron z kolorowymi zdjęciami. Całość czyta się, jakby się słuchało zwierzeń najlepszego kumpla. Wydanie jest solidne, w twardej oprawie, z ładnie zaprojektowaną okładką, a każdy rozdział rozpoczyna się jakimś zachęcającym tytułem i grafiką z wężem. 

Jedyną wadą tej książki jest jej objętość. Wierzę, że Tom ma o wiele więcej do powiedzenia! Czuję ogromny niedosyt, choć i tak jestem usatysfakcjonowana tym, co dostałam. Mam nadzieję, że coś jeszcze kiedyś napisze. Dzięki, Tom. Slytherin rządzi!