Jak coraz częściej się zdarza z tym, co jest obiektem moich recenzji, i ta pozycja przywędrowała do mnie w plecaku znajomego, za co serdeczne podziękowania ślę do Kutna.To tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że materiał, którym warto się zainteresować tylko czeka na odpowiedni moment by się nim zająć.

Gra karciana Hobbit, której polskim wydawcą jest Egmont, dostępna jest w większości sklepów z grami. Cena też jest stosunkowo przystępna. Poszukując wersji używanej wydamy od 10 do 20 zł, a w sklepach internetowych cena nie przekracza 50 zł. Niska cena i kompaktowość – sama gra ma wymiary podwójnej talii kart – to znaczny atut tej produkcji. Nie szkoda jej tak jak droższych pozycji, przez co może zalegać nam w plecaku przygotowanym na wypady ze znajomymi.

Same karty, o wymiarach standardowych kart, jakie można kupić w kiosku, wykonane są starannie, a zamieszczone na nich grafiki przypominają ilustracje z pierwszych wydań książkowego Hobbita. A samo pudełko, w którym są przechowane sprawia, że nie potrzeba na nie dodatkowych opakowań.

Przygotowanie do rozgrywki

W grze może brać udział od 2 do 5 osób, większej liczby twórca nie przewidział i tylko taki przedział jest według zasad dopuszczalny.Przydałby się dodatek rozszerzający pulę, by więcej graczy mogło brać udział w zmaganiach. Może w przyszłości ktoś wypuści dodatek rozwiązujący ten problem? Podczas testów graliśmy w 5 osób i tę wersję będę przedstawiał, ale zasady rozgrywki pozostają te same nie ważne ilu graczy bierze udział, zmienia się tylko ilość otrzymanych kart na początku rundy.

Przed rozpoczęciem gry losowane są postaci w drużynie dobrych – znajdują się tamThorin, Gandalf i Bilbo, w złej natomiast Smaug i Bolg (szef orków). Po tym jak rozdane zostały postacie, każdy musi ujawnić, jaką otrzymał.

Po ujawnieniu postaci graczom rozdawane są karty. Dla postaci dobrych jest po 7 kart, postacie złe otrzymują ich 9, ale zachować mogą tylko 7. Jak już wspomniałem, jest to ilość dla 5 graczy, im ich mniej, tym więcej kart dostają na początku gry.

Rozgrywka

Sama rozgrywka składa się z 2 rund o tych samych zasadach. Jedyną różnicę między rundami stanowią karty z fajką, o których powiem później.

Rozgrywkę rozpoczyna Thorin, wykładając wybraną przez siebie kartę dowolnego koloru. Do niego to gracze dobierają karty ze swojej talii, czerwony do czerwonego, żółty do żółtego itp. Użycie innego koloru jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy nie ma go w kartach w ręku, jednak wtedy karta jest traktowana podrzędnie, jakby nie miała żadnej wartości w tym rozdaniu. Jest tylko jedno odstępstwo – karty z fioletowym kolorem są kartami nadrzędnymi, i wygrywają z każdą kartą innego koloru niż fioletowy.

Gracze wykładają swoje karty zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Rozdanie i pulę wszystkich kart zgarnia ten, kto wyrzucił kartę najsilniejszą. Siłę kart determinuje cyfra znajdująca się w rogu karty.

Po zgarnięciu puli należy ją rozdać, jednak w tym wypadku liczy się cecha znajdująca się na karcie. Cechy, jakie można znaleźć na kartach to:

• Gwiazda, która leczy dobrych, a złym zadaje ranę;
• Hełm, który leczy złych, a zadaje rany dobrym;
• Fajka, która po zakończeniu pierwszej rundy pozwala dobrać kartę na początku drugiej rundy.

Działa to analogicznie do sytuacji z postaciami złymi na początku pierwszej tury. Za każdą fajkę dostajemy jedną kartę dodatkową, jednak nadmiar odrzucamy przed rozpoczęciem drugiej rundy.

Są też karty, które nie mają cechy, nie przynoszą żadnych efektów.

Jako że karty wygrane w rozdaniu trzeba rozdać, każdy z bohaterów ma inne zasady dla tej czynności, i tak:

• Thorin rozdaje całą pulę losowo;
• Bilbo zachowuje 1 kartę dla siebie, 1 oddaje dowolnemu graczowi;
• Gandalf i Smaug rozdają karty dowolnie, ale maksymalnie po 1 na gracza;
• Bolg dowolną kartę dla 1 gracza.

Runda kończy się, gdy skończą się karty trzymane w ręku, a rozgrywka kończy się po drugiej rundzie.

Zasady określające zwycięstwo są następujące: wygrywa ta strona, która wyeliminuje wszystkich graczy strony przeciwnej. Wyeliminowanie gracza następuje, gdy postać będzie posiadać co najmniej 2 rany na końcu rundy.

Podsumowanie

Utknęliśmy przy tej grze na kilka godzin. Była to ciekawa i dynamiczna rozgrywka, zmuszająca do myślenia jak dokopać innym.

Gra, która nie ciąży w plecaku czy kieszeni, można zabrać ją wszędzie, zajmuje mniej miejsca niż niejeden nowoczesny telefon czy tablet, a do gry potrzeba tylko kawałka blatu czy innej powierzchni do wykładania kart. Dodatkową zaletą jest to, że po opanowaniu zasad gra się praktycznie instynktownie, przez co pozycja jest świetna na imprezy, czy spotkania ze znajomymi. Osobiście już planuję zaopatrzyć się we własny egzemplarz, czekający na odpowiedni moment w mojej skrzyni imprezowej.

Ocena: 8/10

Plusy:
+ proste zasady
+ wciągająca
+ pomysł

Minusy:
– przydałoby się więcej graczy

Autor: Szaman