Recenzja mangi Zapiski zielarki tom 4

Czwarty tom z serii Zapiski zielarki od razu zaczyna się z rozmachem. Na cesarskim dworze znaleziono topielicę. Czy to było samobójstwo, czy raczej morderstwo? W tej tragicznej scenie zabawne jest jednak to, jak niepozorna służka zachowuje w takich chwilach zimną krew, a swoim profesjonalizmem i wiedzą bije na głowę medyka pracującego na dworze. 

Dziewczyna ma ręce pełne roboty. Pan Jinshi zlecił jej specjalne zadanie w Granatowym Pałacu. Ma ono związek z zamachem na młodziutką panią Li Shu. Odkrywamy tym samym nieco kart z przeszłości, poznając opowieść o pani A Duo. Tu pojawiają się pytania: Dlaczego w tę sprawę sprzed lat wplątany był ojciec Maomao i za co spotkała go kara? Kogo jeszcze dosięgnie ręka sprawiedliwości? 

W tym tomiku dostajemy sporo pożegnań. Zaś Maomao doznaje olśnienia. Choć jej teoria wydaje się niedorzeczna, jeśli jest prawdziwa, może dać inne spojrzenie na jedną z postaci i wyjaśniać ponury stan Jinshiego. Te przemyślenia zielarka zachowuje jednak tylko dla siebie. Mam nadzieję, że ten wątek jeszcze w przyszłości powróci. 

Tymczasem Maomao ma teraz ważniejsze problemy. Otóż przychodzi jej wcielić się w rolę… kurtyzany. A przecież miała nią nie zostać. Jak to los lubi płatać figle! Nie zdradzę wam więcej, ale wątek jest dość zabawny. Czy jakiś młodzieniec postanowi ją wykupić, czy w inny sposób uda jej się uniknąć losu starszych koleżanek z dzielnicy uciech? 

Czwarty tom zamyka niektóre wątki, które zaczęły się w pierwszej części. Mam wrażenie, że klimat robi się coraz bardziej detektywistyczny, co oceniam na plus. Cieszę się, że fabuła nie kręci się tylko wokół intryg miłosnych i codziennego życia oraz rutyny w pałacu. Oprócz tego poznajemy kolejne trucizny, a zachowanie Maomao wobec nich bywa komiczne. Kiedy inne damy ślinią się na widok pana Jinshiego, zielarce cieknie ślinka na samą myśl o truciznach. Nie omieszka ich sama skosztować, wprawiając tym samym towarzystwo w zakłopotanie! 

Cała seria w zgrabny sposób potrafi łączyć poczucie humoru z poważnymi tematami, dzięki czemu zachowany zostaje zdrowy balans. Manga z każdym tomem raczej zyskuje, niż traci. Bałam się, że początkowo zachłyśnięta fabułą i zachęcona piękną kreską, z czasem stracę zainteresowanie, bo wątki będą się ciągnęły jak w telenoweli. Moje obawy się nie sprawdziły. Akcja dopiero nabiera tempa. Lekkie napięcie wzbudzające ciekawość towarzyszy przez całą lekturę, ale nie jesteśmy zmęczeni tematem. Pojedyncze intrygi zaczynają się i kończą, lecz w tle wciąż pozostają jakieś tajemnice i wątki do odkrycia. 

Jak na razie czwarty tomik jest moim ulubionym. Rozczuliła mnie w nim relacja, jaka powstaje między Maomao a panem Jinshim. Po prostu nie sposób ich nie lubić. Razem czy osobno. On ewidentnie próbuje zawrócić jej w głowie, ale zauroczenie to jest jednostronne. Fakt, że zielarka jest odporna na jego wdzięk i patrzy na niego jak na włochatą gąsienicę, wprawia go jednak w zachwyt. Tymczasem ona prycha niczym kotka na każdy jego dotyk. Właściwie jest to klasyczny motyw i nie znając dalszych losów, możemy się spodziewać, że w końcu i w Maomao narodzi się uczucie, które gdzieś się w niej tli, ale na razie go do siebie nie dopuszcza. Tylko nawet jeśli tak się stanie, to czy miłość między tym dwojgiem jest możliwa? Wszak dzieli ich przepaść warstw społecznych.