Oszczeniła się w podziemiach – recenzja książki Dziewczyna wilkołaka

W tekście znajdują się dosłowne cytaty z książki, które mogą nie nadawać się dla osób niepełnoletnich!

Na Dziewczynę wilkołaka czaiłam się już dawno, bo bardzo lubię wyrabiać sobie zdanie na temat tekstów, które wzbudzają wszelakie kontrowersje. W tym przypadku mowa dodatkowo o selfpublishingu, co miało jeszcze bardziej dolać oliwy do ognia. Trudno określić, czy to lepiej niż vanity. Autorka zarzekała się, że wybrała samodzielną publikację nie ze względu na brak zainteresowania wydawców… ale na fakt, że zbyt dużo życzyli sobie za wydanie książki. Problem w tym, że tu na scenę wkracza wspomniane vanity, nie zaś regularne wydawnictwo, które przecież swojemu pisarzowi płaci!

Nie będę ukrywać, lektura była męczarnią. Zacznijmy od omówienia strony technicznej. Książka nigdy nie przeszła ani korekty, ani redakcji – nie uwzględniam tego, że te robił podobno mąż autorki – tekst nie został nawet połamany do druku. Wielokrotnie można natknąć się na błędy w postaci zmiany płci bohaterów, gdy np. mężczyzna zamiast „miałem”, mówi „miałam”. Licznie występują też wszelakie literówki, braki ogonków czy zjedzone literki. Nie zabrakło również błędów ortograficznych oraz problemów z pisownią łączną i rozłączną. W tekście nie użyto poprawnych cudzysłowów drukarskich, jakich używa się w polskiej literaturze. Nielicznie występują wcięcia akapitowe – brakuje ich przy początkach dialogów lub brakuje w ogóle. Często trzeba się więc zmagać ze ścianą tekstu, który został po prostu wyjustowany.

Zaczęłam odczuwać ogromne podniecenie, zaczęły je odczuwać również moje dziąsła. Czułam smak krwi w ustach. Jęczałam i kaleczyłam się kłami w język. Im bardziej czułam, tym bardziej moje ciało zmieniało się. Przemiana była nie do zatrzymania. Potęgowała moje doznania. Nie mogłam przestać szczytować. Byłam w jakimś transie orgazmu.

Jeśli już o dialogach wspomniałam: nie dość, że brak im wcięć akapitowych, wszystkie, jak leci, zapisane są od dywizu (pauzy lub półpauzy nie występują w całej powieści ani razu!). Poza tym sam zapis dialogów w książce jest zwyczajnie niepoprawny. Niezależnie czy mamy po wypowiedzianej kwestii czynność „mówioną” czy cokolwiek innego, nigdy nie występują w tych miejscach kropki czy rozróżnienie na wielkie/małe litery w zależności od zapotrzebowania. Ot, wszystko zapisane jest małymi literami (wyjątek: początek zdania oczywiście), bez kropek, pojawia się jedynie dywiz, a i to nie zawsze. Momentami dialog się urywa i wchodzi dalsza narracja, ale autorka w żaden sposób tego nie zaznacza. Co więcej, po wspomnianym dywizie zwykle nie ma spacji.

Nie ma jej też po wielokropkach (nieważne w jakim miejscu się znajdują). Często bywa, że wielokropki mają kropki dwie, a nawet cztery. Za to jeśli idzie o spacje w tekście ogólnie – trafiają się podwójne, być może nawet potrójne. W książce nie istnieje podział na rozdziały lub cokolwiek innego, co mogłoby jakoś podzielić narrację na poszczególne etapy. Czasem nieoczekiwanie zmieniają się punkty widzenia bohaterów oraz narracja z pierwszoosobowej na wszechwiedzącą. Wszystko jest jednym długim strumieniem świadomości. Jeśli chodzi o ogólną interpunkcję – jest tak sobie, ale zdecydowanie widać, że tekst nigdy nie przeszedł przez ręce korektora. Zdarzają się przecinki w niewłaściwych, niemalże losowych miejscach lub po prostu ich nie ma.

To była naprawdę bardzo intymna sytuacja, coś więcej niż tylko leżenie pod kocem. Czułam kolanem, jak moja bliskość działa na niego. Nagle oddech mu przyśpieszył, westchnął i wpił palce w łóżko. Udawałam, że już śpię, kiedy poczułam ciepło jego nasienia na swojej nodze. Wmasował je w moją skórę. Pogłaskał po włosach i mocno przytulił.

W myśl powiedzenia „nie oceniaj książki po okładce” trudno mi powiedzieć cokolwiek o samej grafice na przodzie okładki; napomnę jedynie, że zdecydowanie rozmija się z moim poczuciem estetyki. Z kolei powiedzieć mogę więcej o fontach, jakich użyto… oraz ich kolorach. Tekst w żółtym, neonowym odcieniu ciężko czyta się na ciemnoniebieskim tle, to pewne. Co do innych fontów… naprawdę, myślałam, że era Comic Sansa już dawno minęła, wszak font ten został nieraz wyśmiany. Ale jak widać – Internet zatoczył koło. Nie pierwszy zresztą raz.

Powieść pełna jest nawet nie błędów, a dziur logicznych. Przykładem może być moment, w którym bohaterce jest niedobrze, czuje się źle i chce wymiotować, ale jednocześnie mówi o tym, jak „było jej przyjemnie” oraz wspomina o odczuwanym podnieceniu i niemalże osiągnieciu orgazmu. Kilka zdań dalej pojawia się kwiatek (cytuję): „Wysunęłam buty z nóg”, co trudno wytłumaczyć jakąkolwiek literówką. Również językowo tekst jest niesamowicie ubogi. Zwyczajnie spisano go językiem potocznym, momentami nawet prostackim, włącznie z, bądź co bądź, zwykle pierwszoosobową narracją. Rażą ponadto wstawki typu „sex” oraz zapisywanie cen, liczb, dat czy czasu w postaci cyfr wszędzie, gdzie tylko się da.

W tekście podziela się również szkodliwe stereotypy o antydepresantach, które rzekomo wywołują halucynacje lub urojenia! Wiele osób z nieleczoną depresją wzbrania się przed leczeniem farmakologicznym, często z powodu mitów krążących wokół leków. Powielanie szkodliwych głupot zdecydowanie nie pomaga w przezwyciężeniu tego problemu.

Jego język podróżował po moim udzie, wprost do głębokiego tunelu, zalanego różowym strumieniem soków. Zanim zszedł do środka tej miłosnej kopalni, szukał skarbu w postaci łechtaczki, a kiedy go znalazł pocierał aż do bólu. W kilka sekund ogarnęła mnie fala orgazmu.

Zawiodą się również fani sarkazmu czy czarnego humoru. Tutaj humor jest… właściwie trudno mi to określić, bo stwierdzenie, że „szaletowy” lub „gimnazjalny” byłoby znacznym niedopowiedzeniem. W każdym razie możecie liczyć na teksty wyszczekanych gówniar w ustach dorosłej kobiety oraz uwagi typowych „sebiksów” spod bloków. Nic więcej. Przykładem może być uwaga Mileny, głównej bohaterki, na temat tego, że prostytutka żuje gumę… więc pewnie ćwiczy szczękę do seksu oralnego. Możecie się również spodziewać dużo nawiązywania oraz nieśmiesznych żartów o kopulacji, waginach, penisach oraz dochodzeniu.

W każdym razie Milena jest córką kobiety i wilkołaka. Żeby było jasne: wilkołak jej matkę zgwałcił, ta urodziła dwójkę dzieci, chłopca i dziewczynkę. Chłopca jej odebrano, przez co oszalała. W efekcie zamknięto ją w szpitalu psychiatrycznym (PS mama Mileny nie starzeje się tak szybko jak inni ludzie, bo sperma wilkołaka i te sprawy). Milena wychowywana była przez Niemkę; po jej śmierci jedzie pisać książkę w miejscu, w którym się urodziła, blisko kompleksu Riese. Problem polega na tym, że po awarii samochodu wpada na dwóch braci, jak się później okazuje, wilkołaków (Milena o tym nie wie).

I teraz, drodzy czytelnicy, łączcie wątki, nie, nie będzie to spoiler (to znaczy będzie, ale to nieważne): Milena ma zaginionego brata. Wilkołaki wspominają o zaginionej siostrze. Tekst z blurbu mówi o poznanym wilkołaku, z którym Milena uprawia seks, a który później okazuje się jej rodziną, co wcale im nie przeszkadza. Koniec łączenia wątków.

W każdym razie bolączką tej książki jest to, że momentami robi z czytelnika debila. Autorka przedstawia nam bowiem mężczyznę, oczami bohaterki opisuje go jako prymitywa niewartego uwagi. Tak też się zresztą zachowuje, jest wulgarny, traktuje kobiety jak przedmioty, jeśli już otwiera usta, można mieć pewność, że będzie mówił o kopulacji lub męskich czy żeńskich narządach płciowych. Guess what, oczywiście, że Milena idzie z nim do łóżka, ba, nawet się w nim zakochuje. Wracając do łączenia wątków: nie uznałam tego za spoiler, bo już na początku powieści (i w blurbie!) tak łopatologicznie jest przedstawione powiązanie Mileny oraz Tomasza (tego wilkołaka), że tylko kamień by tego nie załapał. Ostatecznie rodzi mu szczeniaki… Poza tym matka Mileny, kiedy odwiedza ją córka i Tomasz, który niegdyś ją zgwałcił, w ogóle go nie poznaje i życzy parze szczęścia w związku.

-Zgwałcił cię? – zapytał Marcin z niedowierzaniem.
-Nie…Zrobił mi coś gorszego… – wyznałam.
-Milena, co może być gorszego od gwałtu?
-Zarażenie wilkołactwem wbrew woli…Zrobił to…zgwałcił moją krew…spuścił się do niej swoją!

Tak czy inaczej, mimo początkowej awersji, Mileny nie zraża nawet fakt, że Tomasz na jej oczach posuwa prostytutki i dochodzi, patrząc jej w oczy (przypominam, że bracia zaprosili ją do swojego domu, by mogła przenocować, ściągnęli tam również dwie prostytutki). Tam, gdzie normalna kobieta uciekałaby z wrzaskiem, Milena czuje się… oburzona zaistniałą sytuacją. Myśli nawet o wyjeździe (Tomasz i jego brat zaproponowali jej nocleg po tym, jak zepsuł się jej samochód), ale ostatecznie zostaje… Bo Tomasz, chociaż zna ją ledwie chwilę, usilnie ją o to prosi. A potem jednak decyduje się wynająć pokój, bo tak. Ach, warto wspomnieć, że wilkołaki muszą wyładowywać swoje napięcie seksualne, żeby nie dochodziło u nich do przemiany – stąd te wszystkie kurtyzany. Wynik nazistowskich eksperymentów sprawia bowiem, że nie działa na nie pełnia księżyca, ale emocje, więc seks jest jedyną drogą rozrzedzenia wszelkiego napięcia.

W powieści nie uświadczycie krzty fabuły. Wszystko kręci się wokół kopulacji, spuszczania się i nieśmiesznych żartów dotyczących wcześniej wymienionych lub dodatkowo narządów płciowych. Cała „akcja” polega na tym, że Milena jest niezdecydowana odnośnie tego, czy chce iść do łóżka z Tomaszem czy też nie. Przy czym wilkołak co chwilę przy niej/na nią dochodzi i generalnie jej to nie przeszkadza, bo jest seksoholiczką, więc to nieważne, że jest obcy. Gdzieś po drodze jest jeszcze tajemnicze podziemne miasto pełne hybryd, które stworzyli naziści (miały być superbronią na wojnie) oraz powtarzanie, że bohaterka przyjechała tam pisać książkę (zupełnym przypadkiem dotyczącą tego samego, o czym jest ta powieść).

Kolejną bolączką tej książki jest jej bohaterka. Nie wiem, jak w sposób niedotkliwy ją ocenić, ponieważ mam wszelkie obawy, by sądzić, że może być to alter ego autorki (i nie jestem w tym momencie złośliwa, nie bawię się również w próby psychoanalizy). Główna bohaterka o imieniu Milena jest bowiem pisarką i poetką oraz statystką w filmach/serialach. Jak sama bohaterka mówi o swojej powieści, którą ma zamiar napisać: „Akcja ma się toczyć tutaj w Górach Sowich, wokół kompleksu Riese. Planuję połączenie fantasy, przygody, horroru i erotyki”.

Uklękła przed nim, wyciągnęłam czerwoną szminkę i zaczęłam pisać. Potem podniosłam się przeciągle, ocierając się o jego nogę. A za pasek spodni wsunęłam mu swoją wizytówkę.

Bohaterowie są niesamowicie jednowymiarowi, zwyczajnie płascy. Praktycznie żaden nie posiada swojego idiolektu, jeśli nie liczyć Tomasza, któremu zdarza się kląć nieco częściej niż innym bohaterom. Nie wiadomo, kto jak wygląda – autorka serwuje bowiem jedynie opis Tomasza oraz wspomina, że jego brat, Marcin, jest otyły. Z kolei jeśli chodzi o główną bohaterkę, jest to typowa Mary Sue, określana przez wszystkich, włącznie z sobą samą, jako seksowna, piękna oraz inteligenta, bez żadnej skazy. Poza tym, bohaterowie generalnie przedstawieni są jako infantylni, mało inteligentni oraz prymitywni, chociaż zapewne autorka starała się osiągnąć odwrotny efekt. Ponadto zdają się być zawieszeni w swego rodzaju próżni – często nie wiadomo, co się dzieje, dziury w narracji sprawiają, że nie można zorientować się w czasie. Po krótkiej rozmowie wspomina się na przykład, że minęły już trzy godziny lub bohaterowie niemalże teleportują się w inne miejsca, a autorka nie informuje czytelnika nawet o fakcie, że przed momentem miała miejsce jakakolwiek podróż. Postaci nie mają w tej książce żadnych motywacji czy celów, ich istnienie jest podporządkowane tylko temu, by „efektownie” zginęły na kartach powieści lub uprawiały seks.

W tekście jest tyle głupot, że trudno zmieścić je tu wszystkie. Przykładem może być to, że Milena ma migrenę. Podobno bardzo długą i bolesną. A jednocześnie zachowuje się, jakby nic jej nie dolegało, rozmawia ze wszystkimi, jest nawet w stanie osiągnąć orgazm. Właściwie nie wiem, jak sensownie to skomentować. Tak samo osoba zakneblowana nadal potrafi bez problemu mówić zupełnie wyraźnie. Albo nikt na ulicach miasta nie zauważa, jak wilkołak do hotelowego pokoju wciąga wielkiego jelenia, którego chwilę wcześniej upolował (najwidoczniej gdzieś w środku miasta…).

Wie więcej niż mówi turystom. Pamiętaj, Tomasz nie jest taki, jakim się prezentuje na pierwszy rzut oka. To kamuflaż. Ma swoje problemy…kompleksy….ciężkie dzieciństwo…wiesz, jak jest…a facet musi być twardy…

Autorka sprowadza również gwałt do dobrowolnego, pożądanego wręcz aktu seksualnego, nawet erotycznej fantazji. W jednej chwili wspomina o gwałceniu językiem (przez wilkołaka oczywiście), oczywiście wszystko jej się podoba, a jakże, zaraz się rewanżuje, również oralnie. Myśli przy tym o tym, jak bardzo jest podniecona i jak bardzo chciałaby uprawiać ze wspomnianym wilkołakiem seks z pełną penetracją, ale gdyby tylko mu na to pozwoliła (cytuję): „Dobrze, że to były tylko moje myśli, że on ich nie słyszał, bo pewnie zgwałciłby mnie kilka razy w ciągu pięciu minut”. W zasadzie można pokusić się o stwierdzenie, że słowo „gwałt” używane jest tam jako zamiennik dla słowa „seks”.

To książka promująca gwałt jako dobrą zabawę, podobnież kazirodztwo na linii ojciec-córka, a także brat-siostra oraz zoofilię. Ponadto są tam inne szkodliwe uwagi, choćby te wspomniane o antydepresantach czy powielające fałszywe stereotypy. Poza tym opisy seksu są obrzydliwe. O tego typu sprawach trzeba umieć pisać. Nie pociągnęły mnie opisy ślinotoków skojarzonych w tekście ze spermą i wypełnianiem kobiety. Tak samo przedstawione było picie krwi wilkołaka. Właściwie wszystko w tej powieści kręci się wokół wulgarnego, obrzydliwego seksu – nie uświadczycie tam nawet krzty fabuły ani dobrej erotyki. Jeśli miałabym to streścić w kilku zdaniach, to powiedziałabym, że książka jest o tym, jak to Milena, główna bohaterka, poznaje swojego ojca, wilkołaka, z którym bardzo chce uprawiać seks (chociaż na siłę robi z siebie niedostępną), zaś w opisach seksu jest głównie o tym, jak to Tomasz, w formie wilkołaka lub nie, co chwilę dochodzi na jakąś część ciała bohaterki, po czym wciera w nią swoją spermę. Oczywiście Milena nawet się po tym nie myje.

Należy również wspomnieć o tym, jak pani Izabela traktuje swoich potencjalnych czytelników oraz osoby ośmielające się wypowiedzieć choć słowo krytyki pod adresem jej dzieła. Nie zdecydowalibyśmy się o tym wspomnieć, gdyby nie fakt, że autorka wydała swoją książkę przez selfpublishing, dlatego też nie reprezentuje jej żadne wydawnictwo, a ona sama. W Internecie nic nie ginie i screeny z jakże gorliwych dyskusji na pewnych grupach facebookowych nadal można oglądać. Nie ukrywam, że jestem niemal w stu procentach pewna, że po tej recenzji również i ja stanę się obiektem ataków pani Izabeli oraz jej męża, ale ostatecznie z całą redakcją zdecydowaliśmy, że recenzja zostanie opublikowana w takiej, a nie innej formie, ponieważ nie mamy zamiaru przechodzić obojętnie obok książki przedstawiającej oraz promującej tak szkodliwe treści, które mogłyby dotrzeć nawet do młodych odbiorców. Wyrażamy jednak gorące nadzieje, że pani Izabela wiedziała, czego może się spodziewać, wysyłając nam książkę do recenzji i godnie przyjmie krytykę.

Przyjmowałam namiętnie każde jego wejście we mnie. Wyobrażałam sobie, że to Tomasz jest we mnie. Doszłam pierwsza. Wtedy wyciągnął ze mnie ten zielony ogóek i chyba przez chwilę pomyślał, że może wejdzie we mnie na moment wybuchu, ale kiedy tylko zbliżył główkę do otworu wytrysk staranował wejście do mojej groty i dobił się od dna pochwy.

Żeby nie być wyłącznie uszczypliwą: pani Izabelo, jestem pewna, że gdyby nie cała ta zupełnie niepotrzebna otoczka niesmacznych opisów seksu (a jeśli już to taktownie i ze smakiem!), gdyby skupiła się pani na samym wilkołactwie oraz tajemnicach kompleksu Riese, podziemnym mieście, a także na poprawieniu warsztatu, pani twórczość mogłaby być zdecydowanie lepsza. Miejscami widać bowiem momenty, gdzie istnieje szansa na oszlifowanie tego wszystkiego. Kolejną kwestią jest również aspekt korekty, redakcji oraz łamania tekstu – liczne błędy, literówki, dziury fabularne oraz logiczne, a ponadto niekończące się ściany tekstu sprawiają, że czyta się to gorzej niż niejeden tekst na blogu. Należy również popracować nad narracją oraz tym, kiedy i jakie wydarzenia mają miejsce – przykładowo mamy w tekście rozmowę na temat tego, czy Milena pozwoli się Tomaszowi gdzieś podwieźć, cały czas dryfujemy w kwestii tych rozważań, by kilka zdań później zostać poinformowanym, że właśnie wysiedli z samochodu.

Jedno jest pewne: ta książka nigdy nie powinna powstać. Nigdy nie powinna ukazać się drukiem. Skoro już ktokolwiek zdecydował się na napisanie czegoś tak (proszę mi wybaczyć, pani Izabelo, ale nie mam zamiaru owijać w bawełnę) obrzydliwego, to nigdy nie powinno to wyjść poza ramy niszowego bloga. Dużo mamy teraz możliwości wydawniczych, czy to regularne wydawnictwa, czy to vanity lub selfpublishing… W obecnych czasach każdy może wydać książkę.

Ale nie każdy powinien.

Za egzemplarz recenzencki dziękujemy autorce.

Możesz kupować książki taniej, dzięki kuponom dostępnym na stronie Kuponiarnia.pl