Nie taką cię zapamiętałam. Recenzja komiksu Połączenia

Grupa młodych dorosłych koleżanek na wspólnym, kilkudniowym wyjeździe do obcego miejsca. To z zasady aż prosi się o kłopoty. W takie okoliczności wrzuciły swoje bohaterki kuzynki Tamaki w albumie Połączenia, wydanym nakładem Kultury Gniewu. Proste założenie fabularne i czytelny tytuł. Czy to wystarczyło, by opowiedzieć mocną i emocjonalną historię?

Czasem trzeba wyrwać się z szarej, uczelnianej rzeczywistości. Dani organizuje wycieczkę do Nowego Jorku, na którą zaprasza swoją koleżankę ze studiów Fionę oraz przyjaciółkę z młodzieńczych lat Zoe. Dziewczyny spotykają się w New Jersey, a stamtąd prosta droga do Wielkiego Jabłka. Plan jest prosty – w ciągu pięciu dni zobaczyć Żelazko, Most Brooklyński, Muzeum Historii Naturalnej i Central Park. Przy okazji trochę się zabawić i popróbować lokalnych dań. A przynajmniej takie założenie miała Dani. Na miejscu okazuje się jednak, że jej towarzyszki mają inne plany i drogi koleżanek stopniowo się rozchodzą. Silna osobowość Fiony, jej dominacja i chęć czerpania garściami z życia staje się powodem konfliktów w grupie. Ten krótki wyjazd uwalnia emocje bohaterek, staje się sprawdzianem podejścia do życia i trwałości ich przyjaźni.

Historia nie jest specjalnie oryginalna, a autorki nie wychodzą ze swojej strefy komfortu. Znowu mamy opowieść o wchodzących w dorosłość dziewczynach, które na własnych błędach uczą się odpowiedzialności i trudnej sztuki komunikacji. Rozciągnięte na ponad 400 stron scenki z rwanych rozmów, fochów i wzajemnych żali z jednej strony obrazują młodzież z jej niedojrzałością, z drugiej raczej każdy przechodził ten etap i nie znajdzie tu nic odkrywczego. Niewiele się tu dzieje. Momentami bohaterki irytują, by za chwilę wzbudzić współczucie. Ze swoich dram wyciągają krótkowzroczne wnioski. Zakładamy, że bohaterki ewoluują, bo same nam o tym mówią, ale tego nie widać, ponieważ ich rys psychologiczny nie został pogłębiony. To wycinek ich życia i mamy im zawierzyć. Przyjaźnie okazują się powiązane cienką nicią, czas spędzony na uczelni nie oddaje prawdziwej natury naszych znajomych, a dawni przyjaciele zmieniają się z biegiem lat. Stres i buzujące hormony czynią bohaterki podatnymi na emocje, które w końcu muszą znaleźć ujście. Zarówno Dani, jak i Zoe prezentują wyidealizowany obraz siebie nawzajem, a po bliskości, która niegdyś między nimi istniała, teraz nie ma już prawie śladu. Czy to autentyczna historia? Tak, ale los postaci jest mi obojętny, a ich doświadczenia to wciąż banały.

Fabuła staje się pretekstem do wystawienia widokówki miastu, które jest tu czwartym bohaterem. To, co naprawdę przekonuje czytelnika, to Nowy Jork w obrazach Jillian Tamaki. Jej fantastyczne ilustracje, doskonale oddające przestrzeń, ukazują miasto czasem we wręcz filmowych ujęciach. Wertykalne i horyzontalne, statyczne i dostojne rysunki muzealnych eksponatów oraz budynków. Ruchome obrazy ludzi, zwierząt i elementów przyrody. Wszystko to przenosi nas przez kolejne ulice i dzielnice Nowego Jorku. Obrazy oddają hałas dużego miasta, szum deszczu, płyniemy wraz z jego mieszkańcami. Momentami miałam wrażenie, że słyszę to, co widzę na kadrach.

Istotny jest tutaj tytuł. Oczywistym nawiązaniem są połączenia telefoniczne, których bohaterki starają się nie wykonywać ze względu na koszty. Symbolizuje też połączenia ludzi i ulic w wielkim mieście. Zestawienie nostalgii z czymś nowym i niezrozumiałym. Ale jest też bardziej subtelne znaczenie, czyli te (zerwane) niczym przerwana rozmowa relacje.

I właśnie te wątki pozostawione w zawieszeniu i nagłe zakończenie komiksu zamiast niepewności pozostawiają czytelnika z uczuciem frustracji. Demitologizacja przyjaźni to za mało, by przyciągnąć uwagę. To po prostu komiks cholernie zwyczajny, nudny, banalny i płytki. A to, co pokazuje jako młodzieńcze i szalone, ociera się o klisze, czyniąc z Połączeń spore komiksowe rozczarowanie.