Alohomora na tekturze. Recenzja gry planszowej Cluedo: Harry Potter

J.K.Rowling. Pisarka, która osiągnęła gigantyczny sukces, a stworzone przez nią uniwersum jest jednym z najlepiej rozpoznawalnych w świecie literatury i filmu. Jeszcze w latach 90. nikt nie przypuszczał, że historia na dobre zagości w popkulturze. Dziś szyld z imieniem tytułowej postaci czarodziejskiej sagi zdobi między innymi pudełka gier komputerowych, planszowych oraz produkty branży odzieżowej. 

W latach 40. ubiegłego wieku pewien Brytyjczyk – Anthony E.Pratt – wpadł na pomysł stworzenia gry towarzyskiej, jakiej świat do tej pory nie widział. Zadaniem graczy było odgadnięcie, kto stoi za porwaniem jednego z uczestników przyjęcia, określenia miejsca, gdzie do tego doszło, oraz jaki przedmiot stanowi główne narzędzie popełnionego przestępstwa. Wizja Pratta wydana pod nazwą Cluedo szybko zdobyła serca miłośników planszówek, a jej nowe odmiany za każdym razem cieszyły się ogromną popularnością. Jednym z takich ciekawych urozmaiceń jest wersja, której akcja rozgrywa się w świecie Harry’ego Pottera.

Dzięki Winning Moves miałem okazję wcielić się w postać z rowlingowego świata, by rozwikłać zagadkę porwania jednego z towarzyszy. Jeśli ktoś już miał styczność z serią Cluedo, będzie doskonale wiedział, z czym to się je. Poniższy opis dedykuję tym, którzy nie mieli jeszcze okazji przeistoczyć się w żądnego rozwiązania zagadki detektywa.

Zacznijmy może od początku. Gra przeznaczona jest dla 3-5 graczy powyżej 9 roku życia. Mimo pewnych ograniczeń zrobiłem eksperyment, a mianowicie spróbowałem zagrać w tę grę w dwie osoby. O ile grało się przyjemnie, o tyle możliwość rozwiązania kluczowej zagadki nastąpiła stosunkowo szybko i cały czar prysł. W przypadku gry w trzy i więcej osób dojście do rozwikłania tajemnicy trwa dłużej, a co za tym idzie, radość z wygrania rozgrywki przynosi większą satysfakcję.

Jeśli chodzi o zawartość, wydawcy poszli na całość, oferując graczom ciekawe rozwiązanie nawiązujące bezpośrednio do książek/filmów o Potterze. Mowa tu o kołach, które po zamontowaniu do odpowiednich lokacji na planszy regulują ruch oraz wprowadzają pewne urozmaicenia w trakcie rozgrywki. Sama instalacja wspomnianych elementów jest banalna, jednak należy zwracać szczególną uwagę na nazwy wypisane na kołach. Każde z nich jest przypisane danemu fragmentowi planszy.

Do dyspozycji graczy jest sześć kart tożsamości, czyli postaci, którymi na drodze losowania (lub nie) będzie się prowadziło rozgrywkę. Jednak zanim zostanie to ustalone, jeden z uczestników gry losuje kartonik. Symbolizuje on zaginioną osobę, której zagadka porwania stanowi główne wyzwanie.

Poza kartami postaci do dyspozycji są karty tajemnicy. Przed rozpoczęciem gry należy je posegregować na trzy główne tematyki, a następnie na drodze losowania z każdej grupy wybrać po jednej sztuce (zakrytej oczywiście tak, aby z żaden z graczy nie widział jej znaczenia). W ten sposób wytypowane zostają lokalizacja, przedmiot oraz podejrzany. Karty te trafiają do „koperty” i tkwią w niej, dopóki któryś z graczy nie zadeklaruje, że zna rozwiązanie tajemnicy porwania. Pozostałe karty tajemnic są rozdysponowywane pomiędzy uczestników (po jednej z każdej tematyki). W ten sposób z kręgu podejrzanych zostają wykreślone kolejne osoby, miejsca i przedmioty, a tylko gracz mający dane karty tajemnic wie, co nie będzie przez niego brane pod uwagę w trakcie rzucania podejrzenia.

Poza kartami tajemnic gracze otrzymują jeszcze zielone żetony symbolizujące znany wszystkim potteromaniakom proszek fiu (w grze istnieje możliwość korzystania z kominków „do transportu”). Ilość proszku przekazywana uczestnikom jest uzależniona od ich liczby graczy (szczegóły zawarto w instrukcji). Poza tym są dostępne jeszcze karty pomocy oraz mrocznej talii. Te pierwsze, jak sama nazwa wskazuje, mają za zadanie chronić graczy przed negatywnym skutkiem działania kart z tej drugiej talii. Możliwość losowania kart zależna jest od symboli na kostce i na planszy oraz od sytuacji, gdy jedno z ruchomych kół wskaże ikonę Czarnego Pana.

W pudełku znajdziemy również instrukcję oraz dwie kostki: zieloną i czarną. Zielona wskazuje liczbę pól, o jaką można poruszyć się swoim pionkiem po planszy. Napisałem „można”, gdyż to od gracza zależy, czy chce on w pełni wykorzystać potencjał wyrzuconej liczby. Czarna kostka (przykleja się do niej dołączone naklejki symbolizujące cztery miejsca na planszy oraz dwie talie leżące obok planszy). Gdy podczas rzutu pojawi się przykładowo symbol banku Gringotta, należy obrócić zamontowaną do tej lokacji tarczą zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Kręcenie owalnych obiektów sprawia, że rozgrywka nie jest monotonna. Dzięki wprowadzeniu tej ciekawej mechaniki pewne lokacje mogą być przez pewien czas niedostępne, a dodatkowo istnieje ryzyko wylosowania karty z mrocznej talii.

Sama plansza została podzielona na kilka lokacji. Nie wszystkie są ze sobą połączone, ale istnieje możliwość podróżowania pomiędzy nimi przy pomocy opisanego wyżej proszku fiuu. Aby jednak można było skorzystać z tej ciekawej opcji, konieczne jest, aby kominek świecił się na zielono. W innym przypadku pozostaje „piesza” wędrówka po polach na planszy. Dostępność kominka jest uwarunkowana ruchami kół przypisanych do danej lokacji.

Poza opisanymi wyżej elementami w pudełku znajdziemy również sześć plastikowych pionków w różnych kolorach. Są one przypisane do postaci, w które gracze będą się wcielać podczas rozgrywki. Do zestawu dołączono jeszcze kartonowe kółka symbolizujące przedmioty i podejrzanych. Dzięki nim gracze podczas swojej tury i pod warunkiem że znaleźli się polu lokacji, mogą wstępnie rzucić oskarżenie. A na czym ono polega? Uczestnik gry znajdujący się w danej lokalizacji może ustalić, kto stoi za porwaniem oraz jakiego przedmiotu użył do swoich niecnych celów. Podczas rzucenia podejrzenia, pozostali gracze sprawdzają swoje wcześniej wylosowane karty tajemnic. Gdy jeden z elementów się zgadza, rzucający oskarżenie w tajemnicy przed innymi graczami udziela informacji o trafionej pozycji oskarżycielowi. Wtedy ten odhacza na swojej karteczce (są załączone do gry) daną pozycję i w ten sposób wykreśla ją z kręgu podejrzeń. Gdy uczestnik jest pewny (lub gdy podejmuje ryzyko na własną odpowiedzialność) co do trzech ukrytych kart, musi dotrzeć do Nory (lokalizacja na środku planszy). Po wypowiedzeniu finalnego oskarżenia sprawdza „kopertę”. Jeśli jego przypuszczenia są słuszne – wygrywa. Jeśli nie trafił choćby z jednym elementem – odpada z gry. Gracz, który pożegnał się z rozgrywką, musi i tak udzielać informacji pozostałym, dopóki finał gry nie zostanie rozstrzygnięty.

Przyznam, że czerpałem ogromną radość z prowadzenia dochodzenia, a „interaktywność” planszy w pełni urozmaicała rozgrywkę. Cieszy mnie również solidne wykonanie, a jedyną rzeczą, do której jestem w stanie się przyczepić, jest przedstawienie postaci na kartach. Niestety wykorzystanie filmowych wizerunków jest dla mnie pójściem na łatwiznę. Czyż nie lepiej popuścić wodze wyobraźni, by stworzyć oryginalne grafiki?

Cluedo: Harry Potter to doskonała rozrywka nie tylko dla fanów książek czy filmów o czarodzieju z błyskawicą na czole. To pełna przygód i nietuzinkowych rozwiązań gra detektywistyczna przyprawiona nutą magii dla całej rodziny i znajomych. Dzięki czytelnej i zrozumiałej instrukcji nawet młodsi gracze będą w stanie pojąć zasady.

Serdecznie dziękujemy Winnings Moves za udostępnienie egzemplarza do recenzji.