Różdżki w dłoń! Recenzja gry Harry Potter: Mistrz Pojedynków!

Różdżki w dłoń! Jeśli marzyliście o dołączeniu do jednego z czterech domów Hogwartu i wzięciu udziału w pojedynku na różdżki, to właśnie nadeszła taka okazja. Mistrz Pojedynków to świetna gra bez prądu, podczas której nie usiedzicie spokojnie na miejscu.

Piękne wykonanie wszystkich elementów — zwłaszcza karty mają cudowne grafiki — do tego różdżki jak prawdziwe i zmyślnie skonstruowane pudełko, to pierwsze co rzuca się w oczy po otwarciu gry. 

Jak łatwo się domyślić, Mistrz Pojedynków to idealna propozycja dla fanów Harry’ego Pottera, ale zasady są na tyle jasne, że z łatwością możecie zaangażować swoich bliskich, niebędących potteromaniakami. Nikt nie wymaga znajomości serii czy zaklęć. Jak pojedynkować się bez znajomości skomplikowanych inwokacji? Bardzo prosto! W tym pomogą wam karty. 

Gdy już każdy z graczy został przydzielony do reprezentowania danego domu, otrzymuje sztandar z jego godłem, różdżkę (za darmo i bez odwiedzania Ollivandera) oraz karty zaklęć, a są ich tylko dwa rodzaje, wiec spokojnie, nie pogubicie się. Jeśli uczestników jest więcej niż czworo, można połączyć siły i zostać bliźniętami, by wspólnie wygrać pod tymi samymi barwami. 

Na stół wykładacie karty: jedną prymusa, a wokół niej osiem nagród do zdobycia. W zasięgu wszystkich graczy spoczywają także karty spóźnialskich, mistrza eliksirów i żetony spóźnienia. 

Wspomniane przeze mnie pudełko o zmyślnej konstrukcji służy w trakcie gry za „pudełko czterech domów”. Kładziemy na nim wypraskę z godłami i otworami pod każdym z nich, do których reprezentanci będą wrzucali zdobyte punkty.

Kafelek prymusa przypada osobie, która niczym Hermiona wyrywa się do odpowiedzi i zamierza prowadzić rozgrywkę oraz wszystko kontrolować. Na nim znajduje się skrócona instrukcja rozgrywki, co bardzo ułatwia zabawę na samym początku. Prymusem  w trakcie zabawy może zostać kto inny! 

Każdy gracz ma do wyboru trzy zaklęcia. Drętwotę, którą może oszołomić przeciwnika, przejęzyczenie — wtedy nie mówi nic i opuszcza różdżkę — lub opcję bez użycia karty, czyli wskazanie na samego siebie i rzucenie ochronnego Protego. 

Prymus wygłasza formułę „Czarownice i czarodzieje, przygotujcie różdżki!”, a następnie liczy do trzech. Na trzy wszyscy uczestnicy równocześnie celują w wybranego przez siebie przeciwnika. Macie sekundy, by zastanowić się, którego zaklęcia zamierzacie użyć. To gra blefu i musicie być czujni, szybcy oraz przewidujący. Kiedy prymus ponownie doliczy do trzech, wszyscy jednocześnie rzucają zaklęcia. 

Rozpatrzenie ich efektów jest łatwe — zostały jasno opisane w instrukcji. Protego chroni przed atakiem, przejęzyczenie nie powoduje żadnego efektu (to dobry wybór, jeśli nie byliście celem ataku; po co marnować kartę Drętwoty), drętwota paraliżuje przeciwnika. Może się zdarzyć, że dwie osoby trafią się tym zaklęciem jednocześnie. Pokonani kładą swój sztandar z godłem i biorą po jednym żetonie spóźnienia za każde wymierzone w nich zaklęcie paraliżujące. Żetony będą miały znaczenie przy podliczaniu punktów, więc lepiej mieć ich jak najmniej. Gracze wygrywający rundę mogą wziąć po jednej karcie nagród.

Niektóre z nagród są zużywane indywidualnie na bieżąco, pozostałe to karty udanego eliksiru lub przychylności nauczycieli Hogwartu, które rozpatruje się na końcu gry i mają one wpływ na ostateczny wynik. Nagrodą są też punkty wrzucane do otworów pudełka. 

Dom, który uzyska najwyższy wynik, wygrywa! 

Sugerowana minimalna liczba graczy to czterech, po jednym na każdy dom. Udało mi się także przeprowadzić rozgrywkę w trzy osoby. Było to nie tylko możliwe, ale równie dynamiczne i dające dużo zabawy. Wiadomo jednak, że im więcej czarodziejów weźmie udział w pojedynku, tym bardziej widowiskowy on będzie.  

Mistrz Pojedynków zapewnia sporo rozrywki i dawkę emocji, a dzięki różdżkom (przede wszystkim!) jest czymś znacznie więcej niż ślęczeniem nad planszą czy kartami. To godziny nieprzewidywalnej zabawy oraz zdrowej rywalizacji dla małych i dużych.