Dobrze pamiętam wrażenie, jakie pierwsi Iniemamocni wywarli na kilkuletnm mnie – z miejsca stali się jedną z moich ulubionych animacji. Lata mijały, wraz z nimi kolejne szczeble edukacji, a kontynuacja przygód rodziny Parr pozostawała jedynie mglistym obiektem spekulacji i niepotwierdzonych przecieków. Dziś trudno mi uwierzyć, że doczekałem premiery Iniemamocnych 2. Moja wyprawa do kina przypomniała swoistą pielgrzymkę, przywdziałem grube okulary nostalgii, wydałem dodatkowe złotówki, żeby móc cieszyć się filmem w IMAX-ie, wyłączyłem krytyczne myślenie, ba, przebolałem nawet dubbing, którego zręcznie unikałem przez ostatnie lata! Lecz teraz nadszedł czas, aby odrzucić wszystkie przeszkadzajki i spróbować zmierzyć się z zadaniem ocenienia najnowszej animacji Pixara.
Akcja drugiej części Iniemamocnych zaczyna się dosłownie tam, gdzie skończył się pierwszy film – w momencie ataku Człowieka Szpadla. Rodzina Parr pokonuje złoczyńcę powodując przy tym wiele zniszczeń, co skutkuje rozwiązaniem rządowego programu, który wcześniej pomagał Parrom. Z pomocą przychodzi pewne rodzeństwo miliarderów, które prezentuje śmiały program przywrócenia superbohaterów do łask poprzez zjednanie sobie opinii publicznej. W tym momencie możecie mieć wrażenie, że już skądś ten motyw znacie: z pierwszej części! Fabuła kontynuacji jest odbiciem fabuły pierwowzoru, co samo w sobie nie jest złe, wręcz przeciwnie, zrobiono to na tyle zręcznie, że w efekcie dostajemy prostą, ale trzymającą się kupy historię. Dodatkowo następuje odwrócenie ról – teraz to Elastyna ugania się za złoczyńcami, podczas gdy Pan Iniemamocny zmaga się z trudami tacierzyństwa.
Historia na przemian śledzi zmagania Boba i dzieci, którzy trudzą się z wyzwaniami życia codziennego, i nieco bardziej niebezpieczne misje Elastyny. O ile pierwszy wątek dostarcza widzowi głównie przezabawnych gagów (Jack-Jack kradnie show), to drugi skupia się bardziej na akcji i tropieniu głównego złoczyńcy. On sam ma swoją ugruntowaną motywację, a jego przesłanie można bardzo łatwo odnieść do naszej rzeczywistości. Słowem: jest porządnym schwarzcharakterem.
Od strony technicznej Iniemamocni 2 prezentują się – tu chyba nikogo nie zaskoczę – znakomicie. Sceny akcji są niezwykle dynamiczne, a animacja w bardzo kreatywny sposób wykorzystuje moce postaci widocznych na ekranie, a temu wszystkiemu znakomicie akompaniuje muzyka autorstwa Michaela Giacchino. Pod tym względem najnowsze dzieło Pixara może spokojnie rywalizować z innymi filmami superbohaterskimi. Nawet polski dubbing stoi na przyzwoitym poziomie, a Piotr Fronczewski, jako Pan Iniemamocny, miejscami kradnie show. Tłumaczom udało się przemycić kilka gagów zrozumiałych tylko dla rodzimego odbiorcy, co zawsze jest miłym gestem.
Oczywiście, film ma wady, takie jak nieciekawe postacie poboczne. Ktoś może zarzucić, że inspiracja pierwowzorem w rzeczywistości jest tylko nieoryginalnym odgrzewaniem kotleta, ale to jedynie małe potknięcia w obliczu najpoważniejszej wady animacji, która paradoksalnie nie tkwi w niej samej. Mowa to o tym, że w obliczu takiego przesycenia rynku filmami o superbohaterach Iniemamocni 2 stają się tylko jednym z wielu, a animacja naprawdę powinna zostać wypuszczona dziesięć lat wcześniej. Dodatkowo osadzenie akcji Iniemamocnych 2 zaraz po części pierwszej, powoduje, że widz nie ma czasu na oddech, a charakter postaci na ekranie jest dokładnie taki sam jak 14 lat temu.
Koniec końców Iniemamocni 2 to naprawdę porządną animacja, do której na pewno jeszcze kiedyś wrócę. Boli, że została wydana dopiero teraz, a po tym całym czekaniu można było spodziewać się czegoś więcej. Dla tych, którzy choć trochę dadzą się ponieść nostalgii, Iniemamocni 2 będą świetnym przeżyciem i idealną okazją, żeby zabrać młodszych członków rodziny do kina. Miejmy nadzieję, że Brad Bird nie każe nam czekać na część trzecią kolejnych 14 lat. Miejmy również nadzieję, że sprawdzi się reguła mówiąca, iż Pixarowi najlepiej wychodzi trzeci film.
SZCZEGÓŁY:
Tytuł: Iniemamocni 2
Data premiery: 13 lipca 2018
Reżyseria: Brad Bird
Scenariusz: Brad Bird
Typ: animacja, przygodowy
Obsada: Piotr Fronczewski, Dorota Segda, Karolina Gruszka, Borys Wiciński,
Ja i tak pójdę do kina – z sentymentu 🙂
Ja byłem już dwukrotnie – przed tygodniem na prapremierze i wczoraj wieczorem. Tak jak ty, naprawdę dobrze wspominam oryginalny film z 2004, więc oceniam bardzo nostalgicznie. Bawiłem się wyśmienicie na obu seansach, bo czuć wielkie serce twórców, a i przesłanie jest bardzo sensowne i na czasie. A to, jak animacja się prezentuje (gra świateł, paleta barw, niezwykła detaliczność faktur skóry i przedmiotów) to już najwyższa liga, łącząca realizm z bajkowością. Plus ten retro-futuryzm jest ujmujący…
Dokładnie, szczególnie paleta barw prezentuje się wspaniale, jest cieplejsza niż w oryginale. Chyba też wybiorę na drugi seans.
dokladnie 10 lat za pozno
nooo
Córka uwielbia. Mi nie przypadł do gustu
Iniemamocni 1 pamiętam jak dziś 😀
świetne 😀