Moc kolorów! Recenzja gry Takenokolor

Takenokolor to pełna barw gra, która rozwija spostrzegawczość i planowanie. Wcielamy się w jednego z adeptów ogrodnictwa, a naszym zadaniem jest pielęgnowanie plantacji bambusa i zwabianie do niej biedronek i ryb oraz tworzenie elementów wodnych. Wszystko to za pomocą flamastrów, bo aby wygrać, musimy wypełnić swoją plantację kolorami i zdobyć jak najwięcej punktów.

Każdy z graczy dostaje papierową jednorazową planszę z obrazkiem. W pudełku mamy arkusze z czterema różnymi wersjami, po 40 kartek każda, podzielone są one na trzy stopnie trudności.

Zamiast kości do gry rzucamy czterema kolorowymi pisakami z nakładkami. Na każdej ściance nakładki umieszczono symbol, na przykład: kółko, trójkąt lub kwadrat. Pierwszy gracz rzuca wszystkimi flamastrami i wybiera jeden z nich, kierując się kolorem i symbolem, tak by pasował on do elementu na planszy, który zamierza pokolorować. Następnie zgodnie z ruchem wskazówek zegara kolejni gracze wybierają swój pisak (co znaczy, że zagrać mogą maksymalnie cztery osoby) i kolorują pole na obrazku swojej plantacji.

Przykładowo: chcę zamalować segment żółtego bambusa z symbolem koła. Mogę to zrobić, jeśli żółty pisak upadł symbolem kółka do góry. I oczywiście jeśli nikt przede mną go nie zabierze. W takim przypadku muszę wybrać inny kolor i symbol flamastra pasujący do innego elementu na planszy. Jeśli akurat żaden nie pasuje, trzeba poczekać na kolejną rundę. Po skończonej rundzie następny gracz rzuca pisakami.

Aby się w tym wszystkim nie pogubić, gracze przekazują sobie figurkę pandy, dzięki niej wiadomo, kto aktualnie rzuca i ma prawo pierwszeństwa wyboru flamastra.

Na obrazkach znajdziemy biedronki – gra kończy się, kiedy jeden z graczy pokoloruje ich aż trzy. Nie chodzi jednak o to, by się spieszyć. Najpierw lepiej pomyśleć i postarać się zakolorować jak najwięcej pól na swojej plantacji, ponieważ niektóre punkty po zakończeniu gry mnożymy. Na przykład punkty za liście mnożymy przez liczbę pokolorowanych lampionów. Strategia i planowanie są więc tu ważniejsze niż szybkie dążenie do końca.

Instrukcja szczegółowo opisuje zasady każdej planszy. Kolejność czy kierunek zamalowywania elementów nie pozostawiamy przypadkowi. Zwykle należy kolorować bambusy od dołu w górę, tak jakby rosły, girlandy zaś od góry do dołu, a smoka od lewej do prawej. Plantacja ma się rozwijać stopniowo według pewnych zasad. Więcej swobody dostajemy przy zamalowywaniu chmurek czy słońca. Możemy zdobywać też bonusy: po zakolorowaniu całej chmurki mamy prawo wypełnić na niebiesko dwa pola na bambusie.

Rozgrywka dwóch osób z wykorzystaniem najtrudniejszej planszy zajęła nam dokładnie dwadzieścia pięć minut łącznie z podliczeniem punktów, czyli mniej więcej tyle, ile podano na pudełku. Gra przeznaczona jest dla dzieci od ósmego roku życia. Ja mam znacznie więcej i bawiłam się świetnie!

Ogromnym plusem jest to, że rozgrywka nie jest przewidywalna czy monotonna. Naprawdę trzeba wytężyć umysł i dobrze zaplanować kolejność kolorowania, by zyskać jak najwięcej punktów, jednocześnie nie wiemy, jakie symbole na pisakach wypadną w danej rundzie, więc trzeba szybko podejmować dobre decyzje, myśleć trochę z wyprzedzeniem i nie marnować dostępnych możliwości.

Kolejnym plusem jest fakt, że w grze wykorzystano ColorADD, czyli uniwersalny, inkluzywny system symboli, który umożliwia identyfikację kolorów osobom z zaburzeniami rozpoznawania barw. Omówienie symboli znajdziemy na ostatniej stronie instrukcji.

Ilustracje są ładne, wesołe i bardzo kolorowe mimo tego, że część ich elementów należy dopiero wypełnić. Polecam zostawić sobie po jednym czystym obrazku z każdego arkusza, by w przyszłości po prostu go sobie zeskanować i wydrukować, kiedy wykorzystamy już wszystkie dostępne plansze. Domyślam się, że nakładki do flamastrów są ściągane, aby wykorzystać je ponownie po zużyciu tuszu. Powinny one pasować na jakieś inne pisaki. Ewentualnie wystarczy rzucać samymi nakładkami i używać kredek.