Recenzja filmu Fantastyczne zwierzęta: Zbrodnie Grindelwalda. 2-płytowa edycja specjalna

Po całkiem udanej pierwszej części Fantastycznych zwierząt wyczekiwałam kolejnej. Wybrałam się nawet do kina. Niestety wyszłam z mieszanymi uczuciami. Po latach kupiłam płytę DVD, obejrzałam film ponownie i przekonałam się, że… dalej jest kiepski. Za pierwszym razem przynajmniej byłam zachłyśnięta nowością oglądaną na wielkim ekranie.

Już na samym początku przekonujemy się, że jest źle. Najpotężniejszy czarnoksiężnik ucieka z transportu z więzienia Stanów Zjednoczonych do Wielkiej Brytanii. Wszystko odbywa się w idiotyczny sposób, no ale przecież wszelkie służby, które mają odpowiadać za bezpieczeństwo, nawalają w każdym filmie, prawda? Inaczej nie byłoby akcji! Grindelwald udaje się do Paryża, gdzie próbuje odnaleźć Credence’a, którego podstępnie zamierza wykorzystać do swoich celów. Na domiar złego w roli Grindelwalda obsadzony został Johnny Depp. O ile w poprzedniej części pojawił się on tylko na końcu, tak tu ma więcej scen i ciężko na niego patrzeć. Kiepskie dopasowanie do roli groźnego czarnoksiężnika przykryto toną białego pudru i mocną charakteryzacją. Jakoś gryzie się to z pozostałymi bohaterami, którzy wyglądają naturalniej.

Tymczasem naszemu ulubionemu magizoologowi nie jest dane spokojne życie. Po ostatnich kłopotach w Nowym Jorku Newt musi ponieść konsekwencje. Ministerstwo Magii proponuje mu, by zasilił ich szeregi jako auror. Ku rozczarowaniu swojego brata Tezeusza Skamander odmawia. Za karę dostaje zakaz opuszczania kraju. Propozycję od Ministerstwa dostaje także Dumbledore (Jude Law). Z pewnych względów jednak nie może on opowiedzieć się po żadnej ze stron. Prosi natomiast Newta o odnalezienie Credence’a. I chociaż ten nie chce się zgodzić, jak zwykle tak jakoś dziwnie wychodzi, że Albus stawia na swoim. 

W Zbrodniach Grindelwalda możemy zauważyć, że dyrektor Hogwartu od zawsze miał skłonności do posługiwania się innymi niczym pionkami na szachownicy. Oczywiście wierzy, że jego przyjaciele sobie poradzą, ale i tak moim zdaniem jest to niezwykle egoistyczna postawa, która niejednokrotnie zrujnowała czyjeś życie w imię większego dobra.

Mimo wszystko Jude Law wykreował Dumbledore’a, który wzbudza o wiele więcej sympatii niż jego starsza wersja znana z filmów o Harrym Potterze. Poznajemy go z bardziej osobistej strony. Jego słabości, ograniczenia i życie w ciągłym żalu. Przy czym nie traci on pogody ducha i wiary.

Losy bohaterów znanych z poprzedniej części znowu się krzyżują. Tina szuka w Paryżu Credence’a, Newt szuka Tiny, podobnie jak Queenie, która pokazuje swoją bardziej skrajną szaloną stronę. Natomiast Jacob znów zostaje we wszystko wplątany przy okazji. 

W Zbrodniach Grindelwalda dużo nam obiecano. Nagini, McGonagall, powrót do Hogwartu, Nicolas Flamel, Albus wyznający miłość. Wszystko to dostajemy, a nawet jeszcze więcej. I tu pojawia się problem. Wątków wrzucono tyle, że można się w nich pogubić. Do tego sporo scen to nużąca dłużyzna i aż korci, by przyspieszyć odtwarzanie. Nie wiem, po co był wątek Nagini. Jej postać ostatecznie ginie gdzieś w tle reszty fabuły. Podobnie jest ze szkolną miłością Newta czy rzekomą przeszłością Credence’a. Wyznanie Dumbledore’a także można różnie interpretować. Jeśli chodzi o same fantastyczne zwierzęta, są obecne, lecz schodzą na dalszy plan. Za to miło było ponownie po tylu latach zobaczyć na wielkim ekranie Hogwart i usłyszeć znaną z potterowych filmów muzykę. Aż się łezka w oku zakręciła! Trzeba przyznać, że finał jest zaskakujący. Szkoda tylko, że dla poznania tych kilku faktów trzeba przebrnąć przez masę zbędnych scen. 

Polecam jednak kupić DVD od Galapagos z dodatkową płytą. To, co tam znajdziecie, jest fascynujące, niestety może nawet trochę ciekawsze od samego filmu. Na przykład scena pokazująca, w jaki sposób przeżył Credence. Jeśli nie chcecie spoilerów, zostawcie sobie dodatki na później. 

Na płytach znajdziemy kilku- i kilkunastominutowe nagrania oraz sceny wycięte. Dowiemy się, jak stworzono Francuskie Ministerstwo Magii. To piękny, robiący wrażenie budynek! Krótki wywiad z J.K. Rowling uważam za wartościowy, a spotkanie Ezry Millera z Evanną Lynch, oglądających razem fragmenty Fantastycznych zwierząt, to ciekawy przerywnik. Ich komentarze nawiązują do serii o Harrym Potterze. Zauważyłam niestety kilka błędów w polskich napisach. Dodatek o Dumbledorze sugeruje nawet, że moja ocena jego osoby może być błędna, ale pewnie tego ostatecznie dowiemy się dopiero wraz z kolejnymi częściami serii. Ponadto właśnie z dodatków dowiemy się więcej o prawdziwym uczuciu Albusa, niż możemy wywnioskować z filmu. 

Aż czterdziestodwuminutowy materiał o powstawaniu Zbrodni Grindelwalda jest wart posiadania dwupłytowej edycji specjalnej. Przyglądamy się bliżej zarówno postaciom, jak i ciężkiej, kreatywnej pracy wszystkich twórców. To niezwykłe jak dobierano kostiumy, projektowano i wznoszono budynki czy urządzano pomieszczenia. 

Sceny usunięte pokazują natomiast, ile z tej ciężkiej pracy nie zostało wykorzystane. Mamy tu prawie czternaście dodatkowych minut filmu, które są bardzo fajnym dopełnieniem całości. 

Aha, i pamiętajcie, co powiedział Newt: „Nie ma dziwnych stworzeń. Są tylko nietolerancyjni ludzie”.