Recenzja mangi Zapiski zielarki tom 2

W drugim tomie Zapisków zielarki robi się nieco poważniej. Już cały dwór rozmawia o służce z wyjątkowymi zdolnościami. Zainteresował się nią nawet sam cesarz i zwraca się do niej o pomoc. Czy dziewczyna zdoła uratować śmiertelnie chorą faworytę z Kryształowego Pałacu? Jeśli nie podoła, jej głowa może polecieć. Zadanie nie jest łatwe, tym bardziej że inne służące nie są jej przychylne. Jak tu swobodnie pracować mimo najszczerszych chęci? 

Z pomocą przychodzi nie kto inny jak Jinshi. Przecież jeśli jej nie pomoże, straci „zabawkę”. Zachęcona Maomao odkrywa przyczynę złego stanu pani Li Hua. Jest to ten moment, w którym skromna dziewczyna pokazuje swoją drugą twarz i pazurki. Zdaje się wtedy bardziej męska i brutalna od przypatrującego się wszystkiemu Jinshiego. Jaki jest tego finał? By się tego dowiedzieć, musicie przeczytać mangę. Ponadto w tym tomie poznajemy jedną z tajemnic Cnotliwej Damy i szalone układy między cesarzem a konkubinami. 

W pałacu ma miejsce jeszcze jedno niezwykle ważne wydarzenie — przyjęcie w ogrodzie. Co za tym idzie nawet Maomao musi się ładnie ubrać. Przypomina teraz bardziej pannę z dobrego domu. Pozostaje jednak dalej niesforną miłośniczką trucizn. Kiedy służki żon cesarza rywalizują między sobą, nasza zielarka potrafi niektórym z nich napędzić niezłego stracha swoim czarnym poczuciem humoru, co jest jedną z tych cech, które bardzo lubię w bohaterkach na pozór niewinnych. 

Dziewczyna staje przed kolejnymi wyzwaniami. Nie zapominajmy, że jest testerką żywności, więc bal to nie tylko zabawa. Dla kogo był przeznaczony zatruty posiłek? Podczas tego wydarzenia ma miejsce coś jeszcze — Maomao otrzymuje od paru osób szpilki do włosów. Nie wie nawet, że mają one pewne znaczenie. 

Fabuła jest wciągająca, choć miałam momenty, że czułam się lekko zagubiona. Występuje tu sporo postaci, a azjatyckie nazwiska nie ułatwiały mi połapania się w nich. Chwilami miałam ochotę wziąć ołówek i rozpisać sobie powiązania między postaciami. Manga jest raczej lekka, ale mimo zabawnych scenek jest w niej także miejsce na te poważniejsze i istotne tematy (kastraci, harem, rodzenie dzieci dla cesarza, rywalizacja o pozycje na dworze). Gdy robi się zbyt ponuro, temat zostaje okraszony humorem. Wszystko jest odpowiednio wyważone. 

Na oklaski zasługuje także piękna kreska w wykonaniu Nekokurage. Co tu dużo mówić, autorka bez wątpienia ma talent. Okładka drugiego tomu to kolejne czyste złoto. Nie jestem fanką różu, ale Maomao w nim do twarzy. Wygląda zupełnie inaczej niż na poprzedniej ilustracji — śmielej i już nie tak niewinnie. Rysunki są pełne szczegółów. Artystka włożyła wiele pracy, chociażby w stroje z epoki. To, co szczególnie mnie urzekło, to perfekcyjne wyrażanie emocji za pomocą mimiki bohaterów i sposób, w jaki przedstawione są śmieszniejsze momenty. 

Niektóre scenki ukryte na okładkach pod obwolutą ukazują nam chwile z dnia powszedniego głównej bohaterki. Czasem tyle wystarczy, by bliżej poznać czyjś charakter. W tym tomiku dowiadujemy się, że Maomao ma coś z kota. Czy to dobrze, czy źle? To zależy, kto pyta. A raczej kto próbuje się do niej zbliżyć. 

Zapiski Zielarki na pewno zaskakują. Tak jak wspomniałam na początku, historia wydaje się dość niewinna. Nie znając powieści, możemy pomyśleć, że ot dziewczyna będzie leczyć kogoś ziołami, a po drodze spotykają ją jakieś przygody. Tymczasem Maomao zaczyna powoli, często potajemnie, wcielać się w rolę detektywa. Mamy tu całkiem dobrze zbudowane wątki kryminalne. To coś, czego nie spodziewałam się po tym tytule. Ogólnie Zapiski zielarki miło mnie zaskoczyły. Okładki są bardzo dziewczęce, ale nie jest to ckliwa manga dla dziewcząt. Z chęcią sięgnę po kolejne tomy.